شاید اگر «سعدی افشار» دو روزی بیشتر به زندگی امان می‌داد و می‌گذاشت خورشید «اول اردیبهشت»، باز هم در سفیدکردن روی این سیاه ناتوان بماند، در روز بزرگداشت «سعدی شیرازی» به دیار باقی می‌شتافت که اینچنین نشد و کوه به کوه نرسید و از قضا سعدی به سعدی رسید.
تاریخ انتشاريکشنبه ۱ ارديبهشت ۱۳۹۲ - ۱۳:۴۱
۰
کد مطلب : ۱۸۶۱۹
صفحه آخر دیروز روزنامه «شرق» پر بود از یاد هنرمندان هنرهای نمایشی در رثای «سعدی نمایش سنتی ایران»، مردی که حضورش نوستالژی نسلی
«سیاه باز» دیده بود! وقتی صفحه را دوباره نگاه می‌کردم این فکر مدام در سرم می‌چرخید که فردا روز که نسل پس از ما دیگر نوستالژی کم‌رنگی هم از نمایش تخت‌حوضی و سیاه‌بازی نداشت با چه زبانی باید برایش توضیح داد که مردی بود سعدی نام در زمانه جوانی ما، که پیرهامان آن را بزرگ می‌داشتند و جوان‌هامان غریب، و شهره بود که چون همنام خویش «سعدی علیه الرحمه» در همه شهر و همه عمر سرخوشانه می‌خواند:
هرکس به زمان «خویشتن» بود
من «سعدی» آخرالزمانم.
یادداشت :پوریا سوری
منبع : شرق
آخرین عناوین
