احسان علیخانی، مجری توانمندی که چندسالی است با برنامه پیش از افطار، ماه های رمضان میهمان منازل بسیاری از ایرانیان می‌شود، در «ماه عسل» امسال به گونه‌ای عمل کرده که گویا تمایل ندارد سال دیگر جایی در کنداکتور رسانه ملی داشته باشد چراکه ماه مبارک به نیمه نرسیده، دست اندرکاران این برنامه ثابت کرده‌اند دستشان از یافتن سوژه‌های ناب و همخوان با میهمانی خدا، خالی‌تر از همیشه است.

این را می‌شد از اولین قسمت این برنامه دریافت که میهمانانش قرار بود رنگ و بوی مجنون و لیلی داشته باشند ولی اینقدر دم دستی و بدرنگ بودند که هم خودشان دستمایه جوک شدند و هم برنامه ماه عسل را با تنزل اعتبار مواجه کردند. اتفاقی که شاید می‌شد یک خطای غیر عمد خواندش ولی حالا ثابت شده که بیش از یک خطاست چراکه کار به تبلیغات مانکن های عجیب و غریب و معرفی پدیده ای خاص به نام پزر در سطح ملی رسیده است!

ظاهرا سازندگان ماه عسل که همواره با این انتقاد مواجه بودند که ساعات نزدیک به افطار را با روایاتی به غایت تلخ به کام روزه‌داران تلخ می‌کنند، مسیر اصلاح روند خود را اشتباه تشخیص داده‌اند؛ اشتباهی که با دست به دست شدن تصاویر مرتبط با شغل یکی از میهمانان اخیر برنامه در شبکه های اجتماعی، مورد ریشخند واقع شده و نشان می‌دهد که مناسبتی خواندن برنامه ای چون ماه عسل، دیگر معنایی ندارد.

کافی است به این نکته توجه کنیم که ساعاتی مانده به افطار، در حالی که بسیاری با انرژی تحلیل رفته بر اثر روزه داری و فعالیت روزانه پای گیرنده های تلویزیونی خود نشسته بودند تا برنامه‌ای پرسابقه را تماشا کرده و راهشان تا اذان مغرب را کوتاه و مفید کنند، آقایانی را می‌بینند که مانکن هستند و ساعتی ۲۰۰ هزارتومان درآمد دارند و مجری برنامه از سخت بودن کارشان سخن می‌گوید!

البته ماجرا به اینجا ختم نمی‌شود چراکه در ادامه با مانکن دیگری مواجه می‌شویم که چند صد هزار تومان به ازای چند ساعت همراهی با دامادها دریافت می‌کند و اصطلاحا "ساقدوش" است تا این سوال پیش آید که آیا از این شغل ها عجیب تر و سخت تر وجود نداشت؟ آیا نمی‌شد کارگری که در اعماق معدن کار می‌کند یا جوشکاری که در این روزهای آتشین تابستانی انجام وظیفه می‌کند را میهمان ماه عسل کرد و از ایشان درباره سختی های کارشان پرسید؟

شاید این اشکال بنیادین برنامه علیخانی است که مانع از انتخابهایی از این دست می‌شود و به «استثنا» بودن اولویتی تا این اندازه بالا می‌دهد که پیش از افطار مردم را با مانکن هایی پر کند که شهرت نقش به سزایی در درآمدشان دارد و چه بسا بسیاری شان حاضرند مبالغ گزافی برای رسیدن به آن بپردازند.

ماجرا زمانی عجیب تر می‌شود که ویژه برنامه ماه رمضانی رسانه ملی در ادامه معرفی مانکن ها، به معرفی خانم مانکنی می‌رسد که کارش تخصصی تر از بقیه مانکن هاست و آن گونه که مجری می‌گوید، «پزر» است؛ یعنی به عروس و داماد ها یاد می‌دهد که چگونه مقابل دوربین ژست بگیرند تا عکس های عروسی و فیلمشان، شبیه فیلم‌های سینمایی شود و از دید علیخانی و همکارانش، کارش عجیب و سخت دسته بندی شده است!

ناگفته پیداست که هرچه مشاغلی از این دست برای بسیاری مان ناشناخته و متعجب کننده است، ولی برای قشری خاص و محدود، بسیارآشنا و منطبق با سبک زندگی شان به نظر می‌رسد و بر این اساس، معرفی یک پزر یا مانکن، به رشد و توسعه کسب و کار ایشان در آن طبقه و حتی توسعه بازار کاریشان منجر شود اما رهاورد حضور این تیپ میهمانان در رسانه ملی، آن هم در زمان پر مخاطبی چون ساعت پیش از اذان مغرب در ماه رمضان چه بوده؟

آیا اگر قرار بود رسانه ملی را از موهبت های این کسب و کارهای پول ساز بهره مند کرده و به همه نکات مهم، زنهار ها و هشدارها، باید و نبایدها پشت کنیم، نمی‌شد زمان دیگری را به این کار اختصاص داده و تبلیغ پدیده های نوینی چون پزرها را در برنامه ای که عنوان ماه خدا را یدک می‌کشد، انجام ندهیم؟!