صدایی بود به وسعت خاطره ها

مرحوم دوستی –که راستش را بخواهید هنوز پیشوند مرحوم برای او در دهانمان نمی‌چرخد- ماندگارترین صداها و بیشک عالی‌ترین لحن ممکن در اجرا و گویندگی را داشت. ثانیه به ثانیه اجرایش کلاس درس بود برای تک تک ما.

 نفس‌گیری‌های بی‌نظیر، فراز و فرود آگاهانه صدا و کلام، آکسان گذاری‌های پرمعنا و صد البته درست و ده‌ها نکته ریز که شاید هر کسی به چشمش نیاید و باعث می‌شد واژه‌هایش بیش‌تر به جان بنشیند.

کلامش صریح بود. بی‌ترس و درنگی هم آنانی را که باید،نقد می‌کرد. خوب می‌دانست مرز نقد کجاست تا از آن عبور نکند. به همین خاطر بود که شاید اگر نامش مهران دوستی نبود، کم‌تر مدیری نگاه نقادانه و دقیقش را می‌پذیرفت.

این است تفاوت میان بسیاری که نامشان گوینده و مجری است. با احترام به همه پیشکسوتان عرصه گویندگی و اجرا که صدایشان همیشه ماندگار است، مهران دوستی در اجرا بی بدیل بود.

«تنها صداست که می‌ماند» در وصف تبحرش کم است.بی‌مانندبودو–بی هیچ اغراق-بعید می‌دانم در سال‌های پیش رو چون اویی را ببینیم. مهران دوستی صدایی بود به وسعت همه خاطره ها... .