سالهاست با طوفان هم نفسیم و هم نفسی نیافتیم

و رئیس جمهور نیز به بهترین شکل با این مردمان سخت کوش هم دردی کرد و گفت: «با شما هم نفس‌ام... دلاوران جنوب، خوزستانی‌های خونگرم، مرزبانان غیور ...»

ناخودآگاه بیاد روزهای تنهایی در ۱۲۰ روز طوفان سخت در سیستان افتادم، روزهای که سرعت طوفان بین ۸۰ تا ۱۲۰ کیلومتر در ساعت می‌باشد و ریزگرده‌های معلق نیز در آسمان خودنمایی می‌کنند و کاهش دید گا‌ها از دو متر هم کمتر می‌شود. 

در اینکه شرایط این روزهای خوزستان بسیار بد است شکی نیست، اما باید بگوییم بسیاری از سیستانی‌ها اگر چه از شرایط هموطنان خوزستانی خود ناراحت بودند، اما صدور پیام رئیس جمهور بسیار آن‌ها را دلگیر و ناراحت‌تر کرد. 

شاید بگویید چرا؟

زیرا سالهاست، (بیش از ۱۷ سال) با ریزگرد و طوفان هم نفسیم و اما هم نفسی جز این نیافتیم؟ سالهاست مرکز و کانون سل ایران هستیم و هم نفسی نیافتیم! سالهاست سل در خون و جان ما رخنه کرده و ما هم نفسی نیافتیم، سالهاست که همه ساله بیش از ۱۲۰ روز و برخی سال‌ها نزدیک به ۲۰۰ روز، میزان آلایندگی هوا ده‌ها برابر حد مجاز است و ما هم نفسی نیافتیم! 

به پیام رئیس جمهور توجه کنید، دلاوران جنوب، مرزبانان غیور

سوال این است که زمانی که اخبار مربوط به طوفانهای ۱۲۰ کیلومتری ۱۲۰ روزه سیستان را شنیدید، بیاد نیاوردید که مردم سیستان در تنگه احد کشور چه می‌کنند؟ بیاد نیاوردید این مردمان علاوه بر ۲۵۰۰ شهیدی که تقدیم نظام و انقلاب کردند، حال نیز هر روز شهیدی دیگر تقدیم می‌کنند؟ آیا دلاوری این مردم قابل لمس نبود یا مرزبانان غیوری نبودند، میزان ریزگرد کم بود و یا اینکه تبغیض قائل می‌شویم، چون صدای این مردم نحیف است؟

به نظر می‌رسد جز اینکه صدای ما این روز‌ها بیش از هر زمانی نحیف است هیچ دلیل دیگری براین همه بی‌توجهی نمی‌توان یافت، اما بیاد داشته باشید طوفان هشت روزه خوزستان اگر چه برای ما نیز جانکاه است، اما سیستانی‌ها علاوه بر ۱۲۰ روز طوفان با میزان ریزگرد بالا، بیکاری، فقر، حسن ناامنی و پرپر شدن پاک‌ترین جوانانشان را نیز تجربه می‌کنند و اما به واقع صبوری تا به کی؟ و بی‌توجهی تا به کی؟ 

یا حق