شاید هنوز برای این گونه حرف ها و این جنس توصیه ها زود باشد ولی شاید از این بابت که تا هنوز پیکر آیت الله مهدوی کنی به خاک سپرده نشده است فرصتی باقی است تا دانش آموختگان مکتب این عزیز سفر کرده یکبار دیگر خاطرات خود را از ترم اول تا روزهای آخر مرور کنند و به یاد بیاورند جلسات درس اخلاق استادشان را و به یاد بیاورند آرمانهایی را که در طی این سال ها با آن رشد کردند و برای خودشان کسی شدند.

آیت الله مهدوی کنی در شرایطی اداره دانشگاه امام صادق علیه السلام را بر عهده گرفتند که به آسانی می توانستند در یکی از عالی ترین سطوح مدیریتی کشور مشغول به خدمت شده و از مزایای آن بهره مند شوند ولی از میان همه پست ها و مناصب دولتی ، حضور و فعالیت در عرصه تربیت نیروی انسانی متخصص و متعهد را انتخاب کردند و امروز از ثمره آن انتخاب هزاران فارغ التحصیل این دانشگاه در اقصی نقاط کشور در پست های مختلف در وزارت خانه ها و سازمان های مختلف مشغول به کار و فعالیت هستند و به حمد الله هر کدام منشاء تاثیرات خیری در حوزه های مختلف بوده و هستند .

دانش آموختگان مکتب ایت الله مهدوی کنی در کنار متون علمی و آکادمیک درس های مربوط به علوم حوزوی را نیز در حد قابل قبولی فرا گرفتند و علاوه بر آن فرصتی یافتند تا به صورت مداوم در محضر اساتید اخلاق حضور یابند و با معارف اسلامی و عرفان اسلامی آشنا شوند .

شاید بتوان گفت وجه تمایز سیستم آموزشی در دانشگاه امام صادق (علیه السلام) نسبت به دیگر موسسات آموزش عالی , تاکید و تمرکز بر عنصر تهذیب نفس و تقدم تزکیه بر تعلیم بوده است.

سوالی که می خواهیم در شرایط فعلی و در حالی که همه این یادگاران در سوگ استاد و پدر معنوی خود نشسته اند مطرح کنیم این است که آیا بعد از گذشت نزدیک به 30سال از تاسیس این دانشگاه و با وجود هزاران فارغ التحصیل در رشته های مختلف تا چه اندازه این فرهیختگان و دانش آموختگان موفق به جریان سازی و گفتمان سازی در سطح کشور و یا در سطح جهان اسلام شده اند؟

مگر نه این است که این افراد نزدیک به 8 سال شب و روز خود را در سرکلاس درس، در مسجد دانشگاه، در غذاخوری و در محضر استاد با یکدیگر گذراندند و یار و غمخوار یکدیگر بودند ؟ چه شده است که هم اکنون این چنین دور و از یکدیگر بی خبرند؟

قدری با وسعت نظر بیشتری این سطوح را بخوانید صحبت از یک دوستی و ارتباط ساده از جنس یادآوری خاطرات خوش نیست صحبت از رسالت عظیمی است که این دانشگاه برای آن پایه ریزی شد و صحبت از آن آرمان های اصیل و جاودانه ای است که برای تدوین و پاسداشت ان خون دلها خورده شد.

قبول کنیم که دنیای امروز محتاج فرزانگانی است که آرمانگرایی در وجودشان نهادینه شده باشد و بتوانند در مقابل هجمه های بی امان دشمن در عرصه های مختلف علمی و نظری سنگر سازی کنند و در این سنگرها بمانند و از هم سنگران خود دفاع و مراقبت کنند.

قبول کنیم که در دنیایی زندگی می کنیم که حرکت های فردی و یک جانبه راه به سویی نمی برد و برد با کسانی است که کار تیمی و گروهی را می شناسند و به  ادبیات و قواعد آن پایبند هستند .
باید بپذیریم در شرایطی که صدها اطاق فکر در سازمان های جاسوسی تنها برای زمین زدن جمهوری اسلامی ایران تشکیل شده است مقابله با آنها و تاثیر گذاری کلان و جریان سازی در سطح جهانی  تنها با فعالیت های جمعی و گروهی میسر است و برای جریان سازی و گفتمان سازی در سطح دنیا راهی جز این وجود ندارد.

قرار ما این نبود که مدرکی بگیریم و از برکت امتیاز فارغ التحصیل دانشگاه امام صادق (علیه السلام) بودن صاحب منصب شویم و به لاک زندگی فردی خود فرو رویم.
قرار این بود که تا پای جان و تا آخرین نفس با یکدیگر بر سر عهدی که بستیم بمانیم و هم اکنون که در واپسین لحظات خاکسپاری پدر فرزانه خود هستیم فرصتی است تا یکبار دیگر با خدای خود و با روح پرفتوح استاد پیمان ببندیم که بمانیم برای آنچه که برای ان آمدیم.
محمد اسماعیلی دهقی